Bulimia i anoreksja – zaburzenia odżywiania należą do chorób XX i XXI wieku. Występują najczęściej u dziewcząt i kobiet w bardzo młodym wieku. Smukła sylwetka stała się przepustką do lepszego życia. Mówi się już o zjawisku epidemii odchudzania, ale i otyłość (głównie w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii) jest również problemem.
Bulimia należy do grupy zaburzeń jedzenia. Jest to choroba o podłożu psychologicznym, która ma wymierne zdrowotne konsekwencje. Bulimia charakteryzuje się napadami kompulsywnego jedzenia, a następnie zmuszaniem się do wymiotów. Przeważają młode kobiety oraz nastolatki, często z „dobrych” domów o wysokim standardzie życia. Średni wiek pojawienia się choroby to 18 lat. Osoby cierpiące na bulimię często stosują różne preparaty odchudzające, środki przeczyszczające i moczopędne po to aby schudnąć. Bulimia jest chorobą, z którą osoba na nią cierpiąca sama bez pomocy specjalisty sobie nie poradzi. Napięcia i konflikty w rodzinie uważane są za najczęstsze powody zachorowań na bulimię. Chory stawia sobie nierealne cele a do tego jest perfekcjonistą. Często ma niskie poczucie własnej wartości, cierpi na depresję. Objawami bulimii są utrata kontroli nad swoim zachowaniem w czasie napadu żarłoczności, napadowe, wzmożone łaknienie i objadanie się, po którym występuje wzrost poczucia winy i wymuszone wymioty. Bulimik charakteryzuje się bladością i obrzękiem twarzy, przekrwionymi spojówkami, zmianami skórnymi na palcach rąk, w jamie ustnej, uszkodzenie śluzówki przez kwas żołądkowy. Wymioty zmniejszają ilość wody i potasu w organizmie.
Leczenie bulimii polega przede wszystkim na psychoterapii indywidualnej, grupowej bądź rodzinnej. Mogą być prowadzone również terapie behawioralne. Pacjent podczas takich sesji otrzymuje wskazówki jak i czym zastąpić negatywne zachowania. Podczas terapii poznawczej terapeuta wraz z klientem odkrywa mechanizmy kierujące tego typu zachowaniami. Psychoterapia grupowa bądź indywidualna skupia się na poznawaniu doświadczeń emocjonalnych, ich związku z występowaniem bulimii., a w konsekwencji powodują zaburzenia rytmu serca, skurcze mięśni, a czasem nawet całkowity paraliż.
Anoreksja, podobnie jak bulimia jest zaburzeniem jedzenia. Opiera się ona na nieracjonalnym strachu przed byciem osobą otyłą. Efektem tego jest głodzenie się i ogromna utrata wagi. Wdrożenie właściwej terapii pomaga zatrzymać postęp choroby, choć zdarzają się przypadki odporne na tego typu leczenie i wymagana jest hospitalizacja, podczas której stosowane jest żywienie w postaci kroplówek. U chorych jedzenie jako takie powoli jest eliminowane aż do jego całkowitego zaniku, co jest groźne dla życia. Chory owładnięty jest obsesją na punkcie swojego ciała.
Anoreksja podobnie jak i narkomania jest chorobą duszy, o podłożu psychologicznym. Anorektycy mają niskie poczucie własnej wartości. W wieku dojrzewania często takie odczucia łączone są ze zmianami sfery seksualnej, kulturalno-społecznej, gloryfikacji szczupłości oraz napięć w rodzinie.
Objawy anoreksji to nadmierna utrata masy ciała, wyniszczenie organizmu, brak pierwszej bądź zanik kolejnych miesiączek, wypadanie włosów, depresja, problemy ze snem.
Leczenie anoreksji wymaga licznych zabiegów terapeutycznych. W większości przypadków oprócz psychoterapii stosuje się farmakoterapię. Stosuje się leki psychotropowe, działające na system nerwowy drogą chemiczną. W 70-80% anorektyczka zaczyna po pewnym czasie jeść. Taka zmiana korzystnie odbija się na wadze i sposobie odżywiania się, choć w dalszym ciągu notuje się zaburzenia psychopatologiczne w zakresie życia seksualnego i społecznego. Z badań wynika, że kobietom po około dwóch latach wracają miesiączki. Często anoreksja przekształca się w bulimię, ponownie pojawiają się wyrzuty sumienia związane z „nadmiernym” jej zdaniem spożyciem wszelkich potraw.